TRAFİKTE KADIN SÜRÜCÜ OLMAK

Aslında kadını erkeği yok araba kullanmanın.Kurallarına uygun bir şekilde olursa.  Maalesef  kadın sürücülere karşı bir ön yargı var. Bayan kullanıyor kaç kaç, aman dikkat et bayan şöför vs. Bazen de gerçekten kadın sürücüler tehlikeli olabiliyorlar. Mesela dün yaşadığımız olay, eşim sol şeritten gidiyordu,sağ taraftan hatunun biri hızla bir çıktı ,direkt olarak sola geçti, eşim frene basmasa çarpacaktık. Tuhaf olanı, kadın sürücü o kadar rahat ki, o kadar geniş ki diğer araçların durumu hiç umurunda değil. İşte böyle sorumsuz, kurallara uymayan sürücüler yüzünden kazalar oluyor, can kayıpları yaşanıyor, insanlar sakat kalıyor, sokakta yaşayan zavallı kediler, köpekler, güvercinler ezilerek ölüyor. Biraz dikkat, zor değil can ya can.İnsan hayatı, canlı hayatı bu kadar ucuz olmamalı. Yine konu dönüp dolaşıp ülkemizdeki  yasaların uygulanmamasına geliyor. Ah güzel ülkem ah, hiç yakışmıyor bu durum sana.

Ben gençken hızı severdim yalan yok, gençlik başımda duman yılları. Hep bir arabam olsun isterdim, Anneme yalvarıyordum neredeyse ama Annem bırakın arabayı ehliyet bile almama engel oldu yılarca. Neden mi? Babam hızlı gittiği için kaza yapmış ve vefat etmişti işte bu yüzden Annem hep korktu. Ancak sonunda ehliyetimi de arabamı da aldım ve artık hızı sevmiyorum. Şöyle sevmiyorum trafikte sevmiyorum, yoksa İstanbul da Formula Pistin de of diyorum. Her şeyden önce anneyim ve artık hayata daha farklı bakabiliyorum. Önce kendi canım sonra diğer insanların canı. Bütün insanlar bunun bilincinde olsalar eminim trafik kazaları azalır ve bay/ bayan sürücü ayrımı da ortadan kalkar. Bütün bayanlar kötü şöför değildir, bütün erkeklerin iyi şöför olmadıkları gibi.

Bu yazı 1996 senesi Cımhutiyet Gazatesi arşivinden. Çok özledim baba Mekanın cennet olsun.

APARTMANDA GÜRÜLTÜ

Eminim bir çok insanın yaşadığı bir problem Gerek yasada ki boşluktan,gerekse yasaların ve  cezaların, yaptırımların uygulanmamasından dolayı maalesef saygısız düşüncesiz inanlar tarafından bazı insanlar mağdur oluyorlar.Ben yalnız yaşarken de üst katımda öğenci kızlar oturuyorlardı.Sabahlara kadar müzik,sohbet,gürültü nasıl öğrenciydiler anlayamıyordum ve ben o zamanlar Açık Öğretim Fakültesinde okuyordum.Ders çalışmam gerekiyordu ama seslerinden bütün kontrasyonum bozuluyordu.İşin tuhafı evde elli kişi yaşadıları için gündüz gece her daim ses vardı.Arada bir olsa çeklirdi ama her gün her gece artık dayanamadım önce apartman yöneticisine söyledim, yönetici uyarmasına rağmen hala gürültüye devam ettiler ve sonra polis, zabıta ya gidildi. Ceza falan da yok yani. En sonunda karakolluk olduk,karşılıklı olarak birbirimizden şikayetçi olduk. Karşılıklı diyorum,evet o arkaşlarda benim köpeğimden şikayetçilermiş. Çünki köpek sabaha kadar havlıyor ya, çünki köpek gecenin bir yarısı evde takır tukur koşturuyor ya Allah' ım güler misin ağlar mısın uzlaşmamak kaydıyla dava açıldı sonuç mu dava daha görülmeden düştü .

Gelelim şimdiye. Şansıma yine üst katımda oturan şahıslar bu  sefer karı-koca,ancak çocukarı yok, yani çocuk olsa dersinki  çocuk. Yan daireme yeni taşınan ailenin de biri 7 biri 2 yaşında çocukları var onların bile bu kadar sesi çıkmıyor. Yine aynı senaryo. Sabahlara kadar sohbet muhabbet, takır tukur kadın gündüz bütün gün evde yine aynı haldır huldur, her gün, günde elli kere eletrik süpürgesi açıyor. Oldum olası haksızlıktan nefret eden biri olarak bu şahıslarla da önce yönetici, zabıta, polis olmak üzere karşı karşıya geldim ama onular hala gürültüye devam ediyorlar.Gece 12 ye kadar tamam da, 12 den sonra gecenin sessizliğinde çıt deseler zaten duyuluyor ama çıtı bırakın yükek sesle konuşup gülüşmeleri canıma yetiyor.Oğlum bebekken kaç kere onların yüzünden uyandı, Annem çıkıp uyardı bebek var dedi yok, yine aynı yine aynı. İnsan vicdansız olmasın, insan görgüsüz, saygısız olmasın, ne desen fayda yok.

BEN hakkımı helal etmiyorum Allah'a havale ediyorum. Ne derler, yaşattığını kınadığını yaşamadan bu dünyadan göç etmezmiş insan.ALLAH BANA BAHÇELİ BİR EVE TAŞINMAYI YA DA İYİ KOMŞULAR NASİP ETSİN İNŞAALLAH.Ne diyeyim, kalın sağlıcakla.

SPEEDY GONZALES

Eskiden beri elim hızlıdır, hiç aheste aheste iş yapan biri olmadım sevmem de. Yalnız miniğim doğduğu günden itibaren 24 saat bana yetmez oldu. Gün nasıl bitiyor, nasıl akşam oluyor hiç anlamıyorum. Doğal olarak Speedy Gonzales’ e bağlıyorum  küçükken de severek izlerdim.
Ankara’da yalnız olmak ne benim ne eşimin ailesinden kimsenin olmaması her şeyi dahada zorlaştırdı benim için, Eşim yardımcı alalım dedi ama hem bulamadık hem ben istemedim. Allah sağlık versin en güzeli kendi işini yapmak , Hem bebeğimi kimseye emanet edemezdim paranoyaklık var serde. Zor olsada tek başıma öncelik bebeğim olmak üzere temizlik, yemek, ütü, çamaşır , bulaşık Julie hepsine yetmeye çalıştım. Bir yandan da lohusalık sendromu ile  uğraşmak çok zor günlerdi Lohusalıkla  ilgili ayrı bir yazı yazacağım. Şimdiler de  oğlum 16 ayı bitirdi hala Speedy lik devam tabii biraz daha kolaylaştı her şey ,Öncelikle yeni hayatıma alıştım, program yapıyorum ama her seferinde tutmuyor bende artık akışına bıraktım. Miniğim ne zaman ne isterse o oluyor ona göre bir hayat yaşıyoruz.



Annelik gerçekten çılgınlık ve dünyanın en güzel çılgınlığı, kendinden vazgeçmek , kendinden önce düşünmek hep en iyisini yapmaya çalışmak. Bıkmadan, usanmadan aynı şeyleri tekrar tekrar yapmak Derlerdi insnmazdım,nasıl olacak der gülerdim.Evladının canı acısa senin canın daha çok acır diye Gerçekten öyleymiş varsa yoksa o oluyor;  O kadar hengamenin, yorgunluğun üstüne bir gülüşü dünyalara bedel oluyor. Allah tüm evlatları  korusun. Ben yazımı fazla  uzatmadan Speedy Gonzales’ liğe geri dönüyorum.

EVLİ, ÇOCUKLU VE PATİLİ

Evlilik; yanında güvendiğin birinin olması bir hayatı paylaşmak güzel bir duygu. Küçükken ailemizi biliriz, tanırız ,güveniriz ,sığınırız ya işte öyle bir duygu.Zorluğu çok tabii yazmakla bitmez ama hayatta ne kolay ki;Karşılıklı anlayış,saygı olduğu sürece sürdürülebilir yoksa zor.
Benim için evlilik kolay olmadı bir çok açıdan, Öncelikle İstanbul’dan Ankara’ ya taşınmak; Aileni arkadaşlarını,mahalleni,komşularını bırakmak,Ve yeni hayata alışmak. Tabii bunlar evliliği etkiliyor Bilmediğim bir şehir,tanımadığın insanlar kendini gerçekten çok yalnız hissediyorsun .Yine bu zorlu dönemde  sosyal medya imdadıma yetişti. Zaten oğlum dünyaya gelince her şey bitti. Dünya bir yana o bir yana Ankara’da İstanbul’ da olmuşsun hiç önemli  değil yeter  ki miniğim yanımda olsun.Aşağıdaki resim çok şeyi anlatıyor Ankara 'ya geldiğim ilk gece bundan 12 yıl önce camdan bakarken içimden geçenler ..... Eşime teşekkür ederim her şey için,benim için ne kadar zorsa onun içinde öyleydi.                                         



Çocuk ; dünyanın en muhteşem en özel en güzel  en olağanüstü duygusu;Öncelikle anne olmak isteyen herkese Rabbim  hayırlısıyla nasip etsin. Oğlumla karşılaştığım ilk an hafızamdan  ölene kadar silinmeyecek ve hep aynı olan o ilk kokusu. Oğlumla ilgili ayrı bir yazı yazacağım en kısa zamanda .Annelik dünyanın en güzel duygusuymuş,Hiç bir şeye benzemeyen tarifi olmayan yaşanası bir duygu.Çocuklu hayat  ne kadar güzel olsada zorluğu oluyor tabii,Her şeyden önce yeni hayatına miniğine alışma süresi oluyor.Zamanla beraber büyüyor,öğreniyor,alışıyorsun.Sevgisi  zaten gün gün katlanarak büyüyor; Ve işte o sevgi insana tüm zorlukları unutturuyor .Yeni yeni güzellikler
 katarak hayatına  büyümeye devam ediyor; Ama şu bir kesin eskisinden daha güçlü daha kararlı hayatı anlamış bir insan oluyorsun .O küçücük minik seni bir anda bambaşka biri haline getiriyor . Asla yapmam dediği şeyleri sana bir bir yaptırıyor, Karnındayken ahkam kesmek kolay kucağına aldığın an öncekiler bir bir siliniyor.Bir bakışı bir ağlaması sana daha önce hiç hissetmediğin duyguları  hissettiriyor .Her güzelliğin zorluğu olurmuş ,Bin kat değer sana canım oğlum;İYİ Kİ GELDİN HOŞGELDİN.


Patilim yani kızım Julie 7 yıldır bizimle ,45 günlük ağzı süt kokan bir minikti aldığımızda onun hikayesini de ayrıca yazacağım. Bu hayatta en büyük şansım hayvan sevgisi oldu,Vicdan farklı bir şey daha küçücüktüm aklım fikrim kedi köpeklerdi, Kendimi bildim bileli ailem sayesinde hep bir  kedimiz, köpeğimiz, balığımız, kuşumuz oldu .Aslında 10 sene önce Kızım Daisy öldükten sonra bir kitap yazmıştım ama hala çıkartmadım ;Kitabımda hayvan sevgisinden, Daisy den bahsetmiştim.Ben şanslıyım evet Allah bana böylesi bir duyguyu yaşattığı için, Benim minik oğlum daha şanslı bir köpekle beraber büyüdüğü için;Evet zorluğu çok ama gülü seven dikenine katlanırmış. En büyük zorluğumuz Julie hala Alper’e alışmadı, çok aşırı kıskanıyor ne yapsak olmadı. Eğitmenler, Veteriner Hekimler, tecrübeli hayvanseverler kimse derdime çare olamadılar. Oynuyorlar evet ama Julie bir fırsatını bulduğu anda ısırmaya çalışıyor alışırlar diye  bekliyorum aralarındaki dengeyi ben kurmaya çalışıyorum. Diğer sorunumuz tüy Julie inanılmaz tüy döküyor Alper' in ağzından burnundan çıkıyır tüyleri, her gün elektrik süpürgesi açıyorum aşıları yapılı parazit hapını düzenli yutturuyorum dışarıdan eve gelince ayaklarını siliyorum .Tüm bunlara rağmen gerçekten zor , Çok yorulsam da Julie benim kıymetlim ,İnşallah oğlum büyüyecek ve çok iyi arkadaş olacaklar. Dengesiz kızım benim;

Kısacası evli, çocuklu,patili hayat güzel olduğu kadar zor diğer yazılarımda tek tek bahsedeceğim.İyi ki varlar.Benim dünyam onlar S.Ç.S